Me kalimin e viteve, shumë gra ndryshojnë mënyrën si shohin jetën, marrëdhëniet dhe veten. Ato bëhen më të buta, më të kuptueshme dhe më të dashura, jo sepse jeta u ka kursyer, por sepse u ka mësuar. Mirësjellja, në fakt, është një formë e mençurisë emocionale që lind nga përballja me sfida, humbje dhe përvoja që e bëjnë shpirtin më të thellë. Shumë studime tregojnë se njerëzit që kanë kaluar vështirësi të mëdha, shpesh zhvillojnë një ndjenjë më të fortë empatie dhe ndjeshmërie ndaj të tjerëve.
Gratë që janë bërë më të dashura me kalimin e kohës kanë kaluar periudha të vështira, një sëmundje serioze që i ka bërë të kuptojnë brishtësinë e jetës, humbjen e një personi të dashur që u ka mësuar sa e vlefshme është prania, ose padrejtësi që u kanë dhënë forcën për të mos gjykuar më askënd. Disa janë detyruar të largohen nga njerëz që i kanë dashur, të falin pa marrë falje, të përballen me vetminë apo me ndjenjën se nuk i përkasin askund. Të gjitha këto përvoja, sado të dhimbshme, kanë shërbyer si një proces pastrimi shpirtëror, duke u dhënë atyre qetësinë dhe urtësinë për të parë botën me më shumë mirëkuptim.
Mirësjellja nuk është dobësi; është forcë e brendshme që lind kur njeriu e njeh dhimbjen dhe zgjedh të mos e përhapë më tej. Këto gra kanë mësuar të jenë të buta pa qenë të dobëta, të falin pa harruar dhe të duan pa kërkuar përsosmëri. Me çdo përvojë, ato kanë ndërtuar një version më të mençur të vetes, një shpirt që nuk ngurtësohet nga vështirësitë, por zbutet nga mirëkuptimi.
Në fund, mirësjellja që i karakterizon nuk është thjesht rezultat i moshës, është fryt i përvojave, i dhimbjeve të shndërruara në urtësi dhe i guximit për të mos humbur ndjeshmërinë, edhe kur jeta ka qenë e padrejtë. Këto gra nuk janë thjesht më të buta; janë më të thella, më të forta dhe më të ndriçuara nga përvoja që i ka mësuar të jenë njerëz në kuptimin më të plotë të fjalës.
