Meditimi është një nga artet më të mëdha të jetës – ndoshta arti më i madh. Duke kuptuar meditimin, njeriu gjen dashurinë, dhe dashuria nuk është një produkt i sistemeve, i zakoneve apo i ndjekjes së një metode të caktuar. Dashuria lulëzon vetëm kur ekziston heshtja e plotë.
Mendja mund të arrijë këtë heshtje vetëm kur kupton lëvizjen e saj të brendshme – si mendim dhe si ndjenjë. Të kuptosh nuk do të thotë të dëshmosh me gjykim apo të ndalosh mendimet dhe ndjenjat që lindin, por t'i vëzhgosh ato me vetëdije të plotë.
Meditimi nuk është një praktikë e veçuar, e kufizuar në një kohë apo hapësirë të caktuar. Ai mund të ndodhë ndërsa jeni ulur në një autobus, duke ecur në një pyll të mbushur me dritë dhe hije, duke dëgjuar zogjtë që këndojnë apo duke soditur fytyrën e njeriut të dashur. Meditimi është të kuptosh tërësinë e jetës, atje ku çdo fragment i veçuar e ka humbur rëndësinë.
Është soditja e jetës, jo përmes prirjeve dhe tendencave tona individuale, por përmes një vëzhgimi të plotë e të pakushtëzuar. Një mendje e tillë nuk mund të mendojë dhe të meditojë në të njëjtën kohë, sepse meditimi lind vetëm në heshtje të vërtetë.
Kur njeriu mohon plotësisht botën psikologjike që ka ndërtuar për veten – atë botë të mbushur me frikë, zilira, dhunë, xhelozi, hatërmbetje – kur ai çlirohet nga këto struktura të kushtëzuara të shoqërisë, atëherë lind paqja dhe heshtja e vërtetë. Vetëm një mendje e tillë është e aftë të sodisë të pamatshmen.
Një mendje e tillë bëhet një dritë për vetveten.
Burimi: YouTube
