Behgjet Pacolli, një nga investitorët dhe politikanët më të njohur në Kosovë dhe me veprimtari ndërkombëtare, është vënë sërish në fokus të mediave kohët e fundit për librin e tij autobiografik, shumë të diskutuar “Nga sfida në sfidë”, në të cilin ai ka rrëfyer një pjesë të mirë të jetës së vet. Për të gjithë ata që nuk e njohin ose e njohin pak, ai e servir veten me të gjitha të mirat dhe të këqijat, duke sjellë kështu te publiku sfidat që ka kaluar në jetë dhe njeriun që është sot, edhe falë atyre sfidave. Një nga këto të fundit, ajo që ka zënë edhe vëmendjen më të madhe, është edhe divorci me këngëtaren e njohur italiane, Anna Oxa. Edhe pse, siç shkruan ai, ishin një çift i mrekullueshëm që kishin shumë harmoni, fati e deshi që marrëdhënia e tyre të shkonte në ndarje, sepse Anna “ra viktimë e familjes së saj.” Si një biznesmen që ka shikon çdo gjë të mundur “aty ku investohen koha, vullneti dhe shpirti”, edhe në marrëdhënie me gratë, Pacolli ka investuar mjaft, madje edhe duke lënë disa trashëgimtarë nga lidhjet pasionate me gra të ndryshme, përfshirë edhe gruan ruse, me të cilën jeton sot dhe ka dy fëmijë.
Ja si e shpjegon ai ndikimin e familjes së Anna Oxa që marrëdhënia e tyre të përfundonte në ndarje.
PJESË NGA LIBRI
“Sot unë mund të them se ajo ra viktimë pikërisht e familjes së saj. Ajo, në këtë rreth të vetin familjar që e mbante me vete, kishte edhe dy motra të pamartuara dhe një tjetër të martuar. Megjithëqë ajo kujdesej për to në mënyrën më të mirë të mundshme, unë hetoja se ato kishin një lloj xhelozie ndaj saj. Ishin motra, por megjithatë, herë pas here shpërthente ndonjë gjest ose veprim i tyre, që nuk ishte krejtësisht i sinqertë dhe pa prapavijë. Por Ana ishte shumë shpirtgjerë dhe i tejkalonte këto imtësi pa ua vënë veshin. Ndarja ndodhi befas. Ndodhi me një shpejtësi marramendëse, gati të pabesueshme. Ishte 27 maji i vitit 2001. Ana atë ditë duhej të udhëtonte për në Kroaci, sepse në “Arenën” e Pulës ishte aranzhuar një koncert i saj. Unë nuk mund të udhëtoja me të, pasi po atë ditë në Bolonjë kisha caktuar një takim me një mjek amerikan, sepse kisha një problem me nofullën, që më kishte mbetur që nga koha e aksidentit. Në mëngjes u çuam dhe shoqëruam në shkollë Qazimin dhe Françeskën, fëmijët e Anës. Në kthim, u ndalëm dhe pimë kafe në një nga ato lokalet e mrekullueshme të Luganos, buzë liqenit. Folëm për gjëra të zakonshme. Më pas u kthyem në shtëpi dhe pritëm derisa të vinte shoferi i Anës, i cili atë ditë u vonua pak. Në këtë çast ra telefoni i shtëpisë. Ishte vëllai i Anës. Familjarët e Anës që jetonin larg, e dinin që unë do të shkoja në klinikë. Ishin shumë të kujdesshëm dhe për çdo gjë thërrisnin në telefon, pyesnin, interesoheshin. Pra, ishin jashtëzakonisht korrektë. Po në këtë moment, motra e madhe e Anës, Xhemile (Gemma) e kishte emrin, kaloi nëpër kuzhinë, e kuptoi se unë isha duke folur me vëllanë e saj dhe më bëri me shenjë diçka. Unë, siç isha i përqëndruar në bisedë në telefon, nuk e mora vesh se çfarë më thoshte, kështu që e mbylla telefonin.
Ajo m’u afrua dhe më fyu shumë keq. “Pse e mbylle telefonin, budalla!”, më tha ajo. ‘Scemo’ është një fjalë që italianët e përdorin shpesh, edhe kur e kanë me shaka. Por mua këtë fjalë ma tha me një lloj nervozizmi, kështu që shfryrja e saj mbi mua kishte këtë kuptim: pse e mbylle telefonin, budalla! Unë ia ktheva në të njëjtën masë: Budallaçkë je ti! – i thashë dhe shtova: Nëse je këtu për punë (ajo merrte rrogë prej meje, sepse kujdesej për fëmijët e Anës), bëj punën tënde ashtu si duhet. Në të kundërtën, në këtë shtëpi je mysafire dhe sillu si mysafire. Nëse kështu nuk të pëlqen, atëherë përjashta! Dhe e shtyra pak, në kuptimin – ja ku e ke derën! Por ajo, aty për aty, bëri sikur u rrëzua dhe nisi të bërtiste me zë të lartë. Ishte një inskenim i qartë. Nga britmat e saj ushtoi shtëpia. E thirri të shoqin: Ndihmë, se ky më mbyti, - bërtiti. Burri i saj gjithashtu punonte për mua, si shofer, me rrogë të mirë, bile edhe kravatat e mia ia falja. E mbaj mend se atë ditë mbante pikërisht një nga ato kravatat që ia kisha lidhur unë, sepse ai nuk dinte t’i lidhte ato. Ai hyri në kuzhinë dhe ia nisi të bërtiste: “Si sillesh ti me gruan time kështu” e gjëra të tjera. Nuk e di si ndodhi, por, pa një pa dy, i thashë: Ti, dil jashtë! Lëri makinat dhe mos të t’i shoh sytë! Mos eja më kurrë! U bë hallakamë e madhe. Dolën edhe dy motrat e tjera të Anës, edhe ato duke bërtitur. Kanë qenë aty edhe mbesat e saj. Edhe ato u ngjitën nga kati i poshtëm, duke u çjerrë. Pastaj dolën në oborr, të gjithë sa ishin, dikush duke folur me zë të lartë, dikush duke bërtitur. Si italianët e jugut! Mentalitetin e kishin të tillë. Dera e jashtme kishte qenë e hapur, kështu që njerëzit kishin filluar të mblidheshin në rrugë. Nuk dinin se çfarë po ndodhte.
Ndërkohë, që të mos dilja nga shtëpia ashtu i nervozuar, shkova në dhomën time, piva pak ujë, i freskova sytë dhe u nisa të dal. Sakaq Anën e kishin njoftuar me telefon dhe ajo u kthye nga rruga për në aeroport. Kur dola te dera, e pashë duke hyrë dhe u tërhoqa në sallon, me idenë që atje mund të sqarohemi, nëse ajo kërkonte një sqarim të tillë. Nëse edhe ajo do t’ia niste me britma, së paku le të mos dëgjoheshim jashtë. Tani edhe Ana erdhi duke bërtitur. Nuk la gjë pa më thënë në italisht. Me fyerje, me sharje, me fjalët më të rënda. Unë u përpoqa ta qetësoja dhe të sqaroheshim pa tension. Prit të të shpjegoj!,- i them. Durim pak! Por ajo nuk ndalej. Shkova në fund të sallonit, u mbështeta në mur dhe prita që ajo të shfryhej, pa ia kthyer asnjë fjalë. Dikur, përsëri jam përpjekur të shpjegohem. I thashë edhe një herë: Ndalu pak! Ti nuk po më lë të të sqaroj se çfarë ka ndodhur! Ajo vazhdoi me të sajën: Nuk ke çfarë më sqaron ti! Dhe prapë sharje, fyerje nga ana e saj. Atëherë i thashë: Mbylle! Ose më dëgjo, ose jashtë prej këtu, edhe ti menjëherë! Edhe unë?!, thotë ajo e habitur. Po, po, edhe ti! Pa e zgjatur më, e mora valixhen te dera, u futa në makinë dhe u largova, pa e kthyer kokën prapa. U nisa për në Bolonjë, atje ku e kisha caktuar terminin për kontroll mjekësor. Rrugës bisedova pak me shoferin tim, Valentinin, një djalë i shkëlqyer. Ai kishte qenë dëshmitar i krejt situatës, që nga fillimi e deri në fund. “Nuk kam parë njerëz më të pakulturuar,” më tha duke iu referuar disa prej familjarëve të Anës. “Këta nuk ishin normalë.”
