Na ishte njëherë Pitilushja. Ajo ishte vajzë e vetme dhe kërkonte një motër.
– Ose vëlla, mami, po më mirë një motër, – i lutej mamit. – Dua një motër që të luajë me mua. Se kukullat nuk flasin, unë dua një motër që flet, – u lutej Pitilushja mamit dhe babit.
Ia thoshte përditë, derisa erdhi një ditë që mami dhe babi i dhanë më në fund lajmin se motra do të vinte. Ajo do të rrinte ca kohë në barkun e mamit dhe pastaj, në dhjetor, do të dilte. Babagjyshi i Vitit të Ri do t’i sillte Pitilushes dhuratë në çorape, një motër ose një vëlla, çfarë të donte Pitilushja.
– Çfarë do ti, Pitilushe?
– Një motër ma, një motër ba! – thërriste e gëzuar Pitilushja.
Çdo mëngjes, ajo hapte syçkat e bukura dhe pyeste:
– Erdhi motra, ma?
– Jo, ende, Pitilushe.
– Kur do të vijë motra, ba?
– Në dhjetor, Pitilushe. Jemi në qershor akoma, duhen edhe ca muaj.
– Çfarë janë muajt, ma?
– Janë ditë edhe javë, Pitilushe, që motra i kalon në barkun tim, që të rritet pak, se është sa një gisht.
– Po sa e madhe do të jetë, motra kur të dalë, ma?
– Sa ishe ti, kur dole nga barku im, Pitilushe.
– Si më mbaje mua në bark, ma?
– Ja, kështu si mbaj motrën tënde, Pitilushe. Të mbaja me vete, të çoja në punë, në kafe, në koncert, në Londër, në Itali, në avion, në makinë, të merrja me vete dhe të thosha me zë të ulët: “Prit dhe pak, Pitilushe, të bëhesh e madhe dhe të dalësh”.
– Po me motrën, kështu flet?
– Po, Pitilushe. Edhe ajo mezi po pret të dalë, të të shikojë, por duroni edhe pak të dyja.
Barku i mamit nisi të rritej pak nga pak dhe Pitilushja e puthte çdo mëngjes.
– Mirëmëngjesi, motër, – i thoshte, – unë jam Pitilushja dhe po të pres.
Mami qeshte, babi qeshte dhe të tre ishin të lumtur.
Një ditë, të tre bashkë shkuan ta shihnin motrën te doktori. Mami u shtri në një shtrat dhe babi me Pitilushen u ulën në karrige me sytë tek televizori i madh i doktorit, ku do të dilte motra. Pitilushja ia nguli sytë ekranit dhe po priste të shikonte doçkat e motrës së saj.
Xhaxhi doktori nuk fliste, pastaj tha diçka me zë të ulët, që Pitilushja nuk e kuptoi.
Mami u hodh përpjetë, trupi i saj kërceu vetë në shtrat, babai u çua më këmbë. Xhaxhi doktori iu tha ca gjëra dhe mami e babi, pa folur, shtrënguan fort Pitilushen. Kur dolën jashtë, prapë nuk flisnin. Pastaj shkuan te makina dhe të dy nisën të qanin. Pitilushja i la të qanin mirë e mirë, pastaj i pyeti:
– Pse po qan, ma? Pse qan, ba?
– Se motra nuk do të vijë, Pitilushe. Ka ikur, – i tha mami.
– Ku ka shkuar, ma? Nuk më do ajo mua, nuk do të luajë me mua?
– Të do, shpirti i mamit, të do zog i vogël, po u sëmur te barku i mamit dhe nuk është më.
– Po ku është, ma? – pyeti Pitilushja.
– Ka shkuar në një vend ku rrinë fëmijët që nuk dalin dot nga barku i mamit.
– Po pse nuk erdhi tek unë? Nuk do të kem unë motër, ma!?
– Jo, Pitilushe, ti do të jesh vajza jonë e vetme. Unë dhe babi do të kemi vetëm një vajzë. Ca fëmijë janë një, por nuk janë vetëm, kanë mamin dhe babin, gjyshet dhe gjyshin, hallën dhe tezet, vetëm për vete. Kanë shoqe dhe kukulla, kanë…
– Po unë dua motër, ma, jo këto që thua ti.
– Nuk mund t’i kemi të gjitha që duam, Pitilushe. Duhet të duam ato që kemi. Ne të duam ty, të vetmen tonë, ti je e vetmja jonë, na ke ne. Ca gjëra nuk i kemi dot, Pitilushe, ca gjëra i humbasim, ca gjëra na ikin, por do të rritesh e do të mësosh se kjo quhet Jetë. Jo të gjithë e kanë. Ca e humbasin në bark, ca kur dalin.
– Ti, një ditë, ishe sëmurë, në barkun tim, Pitilushe. Unë të pashë tek ai televizori i madh dhe xhaxhi doktori tha se ishe kapur pas meje fort dhe nuk më lëshoje. Kështu duhet të kapesh pas Jetës, e vogla ime, fort, fort, mos e lësho kurrë! Mos ia lësho dorën, se Jeta është motër dhe vëlla, mama dhe baba, Jeta është gjysh dhe gjyshe, është përrallë dhe park lojërash, është det dhe anije, është grykë të sëmura dhe temperaturë, është shtëpi dhe udhëtim, është ditë edhe natë. Jeta është dhuratë, Pitilushe.
– Të dua, motra ime e vogël, vajza ime, Pitilushja ime, – tha mami, ndërsa babi i mbante të dyja shtrënguar, në një premtim dashurie.
Marrë nga libri Përrallat e Pitilushes
