Renowned Italian singer Elodie was the undisputed star of the second night of the 71st Sanremo Festival. He sang, danced, told her story, got excited and conveyed a lot of emotion to the audience.
Elodie told her story in a monologue full of vent, which shook everyone. If today she is a determined artist, her past has been very difficult, sometimes even dramatic.
Elodie Di Patrizi, born in 1990, grew up in a neighborhood on the outskirts of Rome. With an Italian father, street artist, and a French mother, former model and Cubist, Elodie's life has not been easy. Her parents separated when Elodie was 8 years old. Both parents had serious problems with drug addiction.
"I was going home and there was no hot water, I could not study, I tried to protect my sister who is three years younger than me. I tried not to let her realize how bad things were. "A situation that made me nervous, caused me a lot of anger, but that never made me feel defeated," Elodie said in an interview with Corriere della Sera.
In the neighborhood she grew up close to drug dealers, alcoholics, sex beneficiaries. She smoked since the age of 12, to calm down. He also drank.
"You feel dirty, that's the truth. It is a context that risks engaging you. We do not study, nobody does anything, nobody asks you about grades. My parents never went to talk to a professor. I have only been to school for 8 years and it took me years to say: "I was ashamed, as if I were a thief".
At the age of 19, she fled to Salento with a man, where she worked as a Cubist and as a singer. Her life took a turn in 2009 with her participation in the reality show "X Factor". In 2015 he went to "De Amici" by Maria De Filippi, where he was ranked second. She has participated twice in the Sanremo Festival. This time she took to the stage to tell her story through a touching monologue.
Monologue on the second evening of Sanremo:
“Për të folur para jush këtë mbrëmje më është dashur të shemb një mur. Kur Amadeus më tha: ‘Do të më pëlqente po të tregoje diçka për veten tënde’, unë isha e frikësuar. Të flasësh në publik më ka trembur gjithmonë. Por pastaj reflektova për faktin se sa herë që kam arritur të shemb një mur, kanë ndodhur gjëra shumë të mira në jetën time. Kështu që vendosa t'i jap vetes një shans dhe t’ju tregoj një pjesë nga unë.
Unë vij nga një lagje periferike në Romë. Një realitet i sinqertë, mizor, por edhe i jashtëzakonshëm. Aty ku ka njerëz, madje me të drejtë, të demoralizuar dhe të zemëruar. Dhe unë isha një prej tyre. Lagjja ime më ka dhënë shumë dhe më ka marrë shumë, dhe unë nuk jam duke folur vetëm për privime materiale si p.sh. të mos kesh ujë të ngrohtë, të mos kesh para ose të mos jesh në gjendje të paguash faturat. Por unë jam duke folur për forcën për të ëndërruar dhe guximin për të ëndërruar.
Unë gjithmonë kam dashur ta bëj këtë punë që kur isha fëmijë, por më dukej një ëndërr shumë e madhe në krahasim me një fëmijë, kaq të vogël, si unë. Unë nuk ndihesha në lartësinë e duhur. Nuk më pëlqente zëri im. Dhe mbi të gjitha, kuptova që nuk kisha mjetet e duhura. Shumë herë nuk i kam dhënë një mundësi vetes: Nuk kam mbaruar shkollën e mesme, nuk kam marrë diplomë, nuk kam marrë një patentë, nuk kam studiuar për kanto. Kam gabuar, e di. Por është e vështirë në disa kontekste të jesh në gjendje të përqendrohesh në atë që dëshiron të bëhesh kur të rritesh: çfarë mund të bësh me veten tënde.
I dashuri im në një këngë thotë, “ti na vjedh kohën që është e vetmja gjë që kemi”. Dhe unë e kuptoj këtë shumë mirë, sepse nëse keni lindur në kontekste të caktuara duhet të punoni shumë më shumë se të tjerët për të marrë atë që duhet të keni. Dhe kështu ju punoni më shumë për të mbijetuar dhe është e vështirë të përqendroheni në ëndrrën tuaj dhe të përqendroheni te vetja juaj.
Jua them shumë sinqerisht: Në moshën 20-vjeçare kisha vendosur që për mua muzika kishte mbaruar dhe nuk do këndoja askund. Madje as në dush, edhe kjo më dukej shumë. Unë kisha vendosur të mos bëja asgjë më shumë. Por unë isha shumë me fat, sepse diçka shumë e bukur ndodhi në jetën time - pata një takim me shumë fat. Takova një muzikant, një pianist xhazi. Quhet Mauro Tre dhe sonte është me mua në skenë.
Unë doja të të falënderoja në një nga momentet më të rëndësishme. Nuk e di se çfarë do të ndodhë më tej në jetën time dhe doja të të falënderoja që më dhe një mundësi, të cilën nuk ia dhashë as unë vetes. Të gjithë meritojmë një moment të rëndësishëm në jetë. Dhe më bëre ta dua xhazin. Dhe padyshim që unë nuk ndihesha në lartësi as për xhazin, sepse ishte shumë elegant, shumë i lartë, shumë i rafinuar, por në fakt, xhazit nuk i interesonte nga vija. Sepse paragjykimi i përket qenieve njerëzore dhe unë isha e para që kisha një paragjykim për veten time. Prandaj të falënderoj nga zemra.
What Mauro taught me, life, music, is that you do not have to always be at the right height for something. The most important thing is to do them, to have the courage to do things and then adjust along the way, you can do many things. Maybe I’m not at the height of this scene, I’m not at the height of the orchestra, I’m not at the height of all this attention. "But being tall is no longer my problem, because height is a point of view and not a problem."
