A debate which has 'occupied' social media between well-known names, as LGBT community organizations demanded that the word "mother" be replaced with "parent who is born", or in passport applications the word "mother" and "father" be replaced with "parent 1" and "parent 2".

LGBT community organizations demand that the word "mother" be replaced with "parent who gives birth", or that in passport applications the word "mother" and "father" be replaced with "parent 1" and "parent 2". Marsela Lekli, Blerta Tafani and Xheni Karaj debated regarding the use of the aforementioned earthquakes, but also the legal approach in their daily conversations.

Psychologist Marsela Lekli underlined the possibility of a social risk having families with parents two mothers or two fathers because they are models with whom they grow up.

"I think that the child will grow up with that spirit having two mothers or two fathers, even those of the opposite sex. We are talking about children who are small, children and will grow up with that spirit of people who will care for and raise them. "And he will be like them in the future."

Jenny Karaj who said that she grew up in a heterosexual family and did not happen to be hetero but to have a gay sexual orientation.

Blerta Tafaj emphasized that we view the progress of the family and society with speculation on marriage and the gay family.

“Unë personalisht jam shumë pro dhe e gatshme të mbështes komunitetin LGBT që të kenë një martese, por jam kundër që të kenë një familje sepse më duket sikur merr fund familja, merr fund shoqeria. Dy burra s’bëjnë fëmijë, merr fund jeta pikë."

Gjithashtu Blerta ka ndarë një postim në rrjete sociale ku shkruan:

Një sqarim për Xhenin dhe portale si ky:

1- Të mendosh ndryshe nga Xheni nuk është faj.

2- Të dua familjen time tradicionale dhe të dua që fëmija im të ketë një nënë dhe një baba, ashtu si edhe unë është e drejta ime, është dëshira ime me e madhe, është baza e shoqërisë dhe e jetës!

3- Unë nuk jam homofobe, jam xhenifobe.

4- Nuk e diskriminova unë një individ që më quan injorante, që i denigron gratë duke thënë: skemi nevojë të lindim ne, se lindni ju për ne, që kërkon të drejta dhe privilegje vetëm duke bërë lesbiken.

5- Reagimi im është thjesht i natyrshëm, nisur nga ndjeshmeria ime për nënën dhe babain, për vajzën time, për familjen shqiptare dhe gjithë shoqerinë që bazën e ka pikërisht nga kjo.

Ndërsa Xheni dhe portali më poshtë, duan njeri fonde, njeri klikime."

Punë të mbarë të dyve

Kristi Pinderi ka publikuar mbrëmë një status ku tregon historinë e dy grave të reja si dhe disa pyetje për trajtimin e fëmijëve nga prindër me të njëjtën gjini:

"Anisa dhe Elida janë dy gra të reja të cilat kanë 10 vjet që jetojnë bashkë. Ndajnë me njëra-tjetrën ato që ndan çdo çift në botë: përkushtim, intimitet, pasion. Ndajnë gjithashtu shpenzimet e jetesës, ëndrrat e përbashkëta, vështirësitë e jetesës në Shqipëri, pasiguritë, shpresat, dëshirat dhe aspiratën për t’ju gjendur njëra-tjetrës në ditë të mira e në ditë të këqija.
Në janar të vitit 2021, pas një planifikimi të gjatë që përfshinte diskutimin e shumë çështjeve, ngritjen e shumë pikpyetjeve, frikërave, pasigurive por edhe shpresave, Elida lindi dy vajza, produkt i inseminimit artificial. Fëmijët, dy ëngjëj që ua kanë transformuar jetën e në një mënyrë që kush ka lindur e di shumë mirë, po rriten aktualisht nga të dy nënat e tyre. Përkushtimi është i përbashkët por edhe ndarja e përgjegjësive është e barabartë. Të dyja i ushqejnë fëmijët, i ndërrojnë, i lajnë, u këndojnë ninulla, luajnë me to, i mbajnë në gjoks derisa i zë gjumi, janë të dyja aty kur fëmijët zgjohen duke qarë, janë po të dyja aty kur fëmijët flenë. Në Shqipëri prindërit tanë na kanë mësuar që kur kemi qenë të vegjël se prindërimi nuk është një event biologjik, por një proçes i gjatë me sakrifica, përkushtim, dedikim, i karakterizuar nga dashuria pa kushte e prindit për fëmijën. Eshtë shpesh një proces i vështirë, që përmban vetmohim, privime, lodhje, shpesh stres e depresion.
Por asnjë nga këto ulje ngritje dhe vështirësi në këtë proces, nuk ia transformon atij tiparin kryesor: tek rritja e fëmijëve prindërit shikojnë jo thjesht veten e tyre të ripërtërirë, por sidomos shpresën për të ardhmen.
Ne kemi mësuar, secili në familjet tona, se familja është pikërisht kjo: të paturit një histori të përbashkët,
që ne e dokumentojmë me fotografi, me aktivitete që bëhen traditë, si festimi i ditëlindjeve, festimi bashkë i ditëve të tjera me rëndësi, por edhe të paturit të aftësisë për të planifikuar bashkë të ardhmen. Pra familja është bërthama që na lejon të kemi një histori, e të ndërtojmë një të ardhme.
Si e tillë çdo familje është e shtrenjtë, çdo familje është një sistem më vete që ndërvepron me sisteme të tjera në formën e rrathëve ciklikë, edhe me institucione siç janë shkolla, shteti, ambienti i punës, komuniteti ku jetojmë, familja e zgjeruar, etj.
Është pikërisht për këtë arsye që jeta familjare është një e drejtë e njeriut që sanksionohet nga çdo dokument ligjor, në çdo hapësirë fizike e sociale të këtij globi. Për të lehtësuar këtë ndërveprim shoqëria shqiptare bazohet në ligj. Ne e shkruajmë ligjin që ligji të na lehtësojë marrëdhëniet që do duhet të ndërtojmë me veten, me shtetin, me shoqërinë.
Mirëpo që ligji të funksionojë, pra që të ketë një efekt të njëjtë për këdo pa asnjë dallim e diskriminim, duhet që mbi të gjitha të jetë i aftë të na shikojë të gjithëve
the same. As it is today, Albanian law does not have the means to see or protect LGBT families like the family of Anisa and Elida with their two children. These are some questions that Elida and Anisa ask Albania today: Do they have the right to protect their family, just like any other person?
Do they have the right to hope that the children they are raising have all the chances that every Albanian child deserves
to develop and be happy? "Do they have the right to expect the state to treat their children with the same dignity with which every child should be treated?"