Në të, natyralizmi i periudhës së Amarnës shkrihet me formalizmin hierarkik.
Por ekspresiviteti i stilit të Amarnës përfundon në groteskë.
Kjo është një nga veprat më pak ngushëlluese të artit.
Popullariteti i saj mbështetet në pakuptueshmërinë dhe në fshehjen e tipareve të saj unike.
Reagimi i duhur ndaj bustit të Nefertitit është frika.
Mbretëresha shfaqet si një android, një qenie artificiale.
Ajo është një gorgonë e re — “koka pa trup e frikës”.
E paralizuar dhe paralizuese njëkohësisht.
Ashtu si statuja e Kefrenit mbi fron, edhe kjo Nefertiti është hijshme, e përmbajtur dhe njerëzore në dukje.
Ajo vështron në largësi, duke parë atë që është më e mira për njerëzit e saj.
Në këtë përfytyrim, ajo mishëron autoritetin e vetëhyjnizuar.
Ikonografia e kohës na paraqet Akhenatenin me tipare gjysmë-femërore: gjymtyrë të shkurtra, bark të fryrë — ndoshta pasojë e një defekti të lindjes ose një sëmundjeje.
Në këtë bust, mbretëresha shfaqet si gjysmë-mashkullore, një vampir i vullnetit politik.
Forca e saj tërheqëse edhe të josh, edhe të paralajmëron të largohesh.
Ajo mishëron personalitetin e Perëndimit, të mbrojtur pas kufirit të saj të akullt dhe të dhimbshem të identitetit apollonian.**
Nga Camille Paglia
