Venusi i Willendorf-it eshte e gjitha trup, Nefertiti e gjitha koke. Nje nderhyrje radikale kirurgjikale ia ka hequr shpatullat. Ne fillim te historise se tij, Egjipti shpiku bustin, nje stil portreti qe perdoret ende.
Ka-ja, qe hynte dhe dilte neper dyer fallco, mund te kete qene dy here i madh dhe i shendetshem. Shpatullat e bustit te Nefertitit duhet te jene tkurrur per t’u bere piedestal. Nuk ka mbetur fare force fizike.
Trupi i mbretereshes eshte i lidhur dhe i padukshem, si nje mumje. Fytyra e saj rrezaton shkelqimin e ngrohte te rilindjes. E tensionuar nga vetekrijimi, ajo eshte perendesha nene dhe perendia baba. Shtatezania e Venusit te Willendorf-it eshte cvendosur drejt lartesise, duke e ristrukturuar ate.
Willendorf-i eshte fuqia ktonike e barkut, Nefertiti eshte magjia apoloniane e kokes. Te tille e ka bere mendimi. Nga lartesia e dinjitetit te saj mbreteror, Nefertiti projektohet si nje avion jet drejt kultit te qiellit. Nje goditje perpara. Mjekra i hap rrugen.
Busti i saj eshte “kockenadh”. Ajo eshte arkitektura prej guri e Egjiptit, sikunder Venusi i Willendorf-it eshte ovalja e tokes, gruaja qe dridhet si veza qe zien. Nefertiti eshte femerorja e bere matematikore, femerorja qe hyjnizohet duke u bere me e forte dhe me konkrete.
Nga Camille Paglia
