Nefertiti është personaliteti perëndimor i ritualizuar, një objekt i thjeshtuar.
Ajo është paarritshëm e pastër.
Vetullat e saj janë rruar dhe më pas rivizatuar me gjerësinë dhe ngrysjen e vetullave mashkullore.
Ajo është pastruar nga çdo qime, si një prift.
Ka fytyrën e një manekini — statike, pozuese, vetëofruese.
Dija e saj është njëherazi e panatyrshme dhe hieratike.
Manekinet moderne të vitrinave apo të pasarelave janë androgjine, sepse feminiteti i tyre është abstraguar përmes një vështrimi mashkullor.
Nëse busti i Nefertitit ka qenë një bocet studioje, atëherë ai është njëkohësisht manekin dhe një model mbretëror, ashtu si një prototip rrobaqepësie në Londër.
Si mbretëreshë dhe manekin, Nefertiti është njëkohësisht e ekspozuar dhe e mbyllur, fytyrë dhe maskë.
Ajo është e zhveshur, por edhe e blinduar; me përvojë, por ritualisht e pastër.
Ajo është seksualisht e paarritshme, sepse është pa trup: trupi i saj nuk ekziston.
Buzët e saj të plota të ftojnë, por mbeten të mbyllura fort.
Përsosmëria e saj ekziston për t'u ekspozuar, jo për t'u përdorur.
Akhenateni dhe mbretëresha e tij përshëndesnin oborrin nga një ballkon — “dritarja e shfaqjes”.
I gjithë arti është një dritare shfaqjeje.
Fytyra e Nefertitit është si dielli i dijes që lind në një horizont të ri — në kuadrin, apo rrjetin matematikor të fitores së njeriut mbi natyrën.
Sendësia idolatrike e artit perëndimor është një vjedhje e autoritetit të natyrës-mëmë.**
Nga Camille Paglia
