Në një kohë ku zhurma mediatike shpesh mbulon të vërtetat e thella personale, Roza Lati, një nga zërat më të spikatur të ekranit shqiptar, zgjodhi të heshtë. Por heshtja e saj nuk ishte mungesë ideje, as mungesë guximi. Ishte një formë qëndrese. Një protestë e heshtur kundër sistemit që ajo dikur e mbajti gjallë me autenticitet dhe ngulm.
Moderatorja që dikur provokonte, sfidonte dhe argëtonte me “Why Not?”, u zhduk papritur nga ekrani. Por, siç ndodh me njerëzit që e kanë ekranin në gjak, zhdukja e saj nuk ishte arratisje. Ishte reflektim. Ishte largim për të mos u thyer. Ishte pushim për të rikthyer Roza-n, jo si emër, por si filozofi pune.
Në një rrëfim të sinqertë në Instagram, Roza nuk fsheh plagët. Ashtu siç nuk i ka fshehur kurrë emocionet, as të qeshurat, as protestat, as lotët. Ajo flet për zhgënjimin ndaj strukturave mediatike, për mungesën e mbështetjes kur situata u përmbys, për një botë ku s’ka më vend për profesionistët sepse “profesionisti kushton”.
Roza rrëfen një tablo të dhimbshme, por të zakonshme në realitetin shqiptar të mediave, një vend pune ku presioni psikologjik shndërrohet në përditshmëri dhe njerëzit e ndershëm largohen në heshtje. Një mjedis ku, siç thotë ajo, u bë presion për të mbajtur një show në këmbë, edhe kur asgjë nuk mbështeste më as strukturën, as njerëzit. “Show must go on”, por me çfarë çmimi?
Në mesin e dhimbjes profesionale, Roza ka përjetuar edhe humbje personale të rënda, humbjen e dy qenve që ajo i quante “familje”, si dhe një përvojë shumë delikate: një shtatzëni e ndërprerë. Janë plagë që nuk mbulohen me buzëqeshje televizive. Janë plagë që e riformësojnë një grua.
