Historia pas fustanit që Princesha Diana veshi në funeralin e mikut të saj Gianni Versace

“U vra,” shkruante La Repubblica, kur Gianni Versace u qëllua për vdekje në shkallët e vilës së tij në Miami më 15 korrik 1997, “si një princ i rrëzuar në gjak, me një dorë të shtrirë drejt pikturave të tij, tapeteve dhe arit.” Edhe pse më vonë qëllimi i atentatit iu atribua një vrasësi serial të çmendur, lajmi kur mbërriti tek Princesha Diana një mike e re e dizajnerit, dhe dikush që e kuptonte më mirë se të tjerët koston e famës duket se i përforcoi shqetësimet më të thella. “A mendojnë se do ta bëjnë këtë edhe me mua?” u tha ajo, sipas ish-bodyguardit të saj Lee Sansum, i cili pretendoi se e gjeti duke lundruar në kuvertën e jahtit të Dodi Al Fayed në Rivierë ditën pas atentatit. Vdekja e Giannit ishte si një plagë e fundit zemre për të, dhe një paralajmërim për aksidentin fatal të saj automobilistik vetëm shtatë javë më vonë.

Tragjeditë kinematografike të të dyve, Giannit dhe Dianës, kanë shërbyer vetëm për të shndërruar legjendën e tyre në mit, dhe për të nxjerrë në pah rëndësinë e lidhjes së tyre të shkurtër dhe kjo është vetëm një nga marrëdhëniet e eksploruara në retrospektivën e gjerë të punës së dizajnerit në “The Arches” në London Bridge. Atje, mes rindërtimit të garderobës së Elton John-it (për të cilën dikur thuhej se përmbante çdo këmishë Versace të bërë ndonjëherë), një shenje për Kate, Naomi dhe lindjen e supermodeles, një homazh për fustanin me kapëse sigurie të Liz Hurley-t, dhe mbi 450 copë arkivore nga 21 koleksione, janë edhe pesë pamje që Princesha veshi në vitet e fundit të jetës së saj. “Gianni e donte lidhjen e tij me Londrën,” thotë një nga bashkë-kuratorët e ekspozitës, Sakai Lubnow. “Dhe, më thuaj, nuk ka kompliment më të madh në modë se sa Princesha Diana të veshë rrobat e tua.”

Gjithçka nisi me koleksionin couture të Atelier Versace për vjeshtën e vitit 1995 një kthesë e dukshme nga glamuri tepër i zbukuruar i markës, drejt një stili më të pastër, të prerë. Në të njëjtën kohë, divorci i Dianës nga Princi Charles po finalizohej, duke i dhënë asaj më shumë liri dhe duke i hapur rrugën për të adoptuar dizajnerë ndërkombëtarë. “Ata ishin takuar vite më parë, sigurisht, në një gala në Teatro alla Scala në Milano në 1985,” thotë Lubnow. “Por nuk ishte deri kur ajo u lirua nga protokolli mbretëror që Gianni mund të fillonte seriozisht të formësonte imazhin e saj. Ajo kishte nevojë për një prerje të fortë, dhe ai përktheu forcën dhe pastërtinë e saj në diçka të sheshtë, moderne dhe të ftohtë.” Fundet dhe takat u bënë gjithnjë e më të larta ndërsa Diana u kthye gjithnjë e më shumë tek Gianni gjatë atyre viteve, dhe ajo ishte po aq e tërhequr nga çanta “Diana” me kapëse Meduza sa edhe nga çanta e famshme Lady Dior.

“Rrobat ishin pothuajse një sinjal për gjendjen e saj shpirtërore,” shkroi Anna Harvey, stilistja e gjatë e Dianës, në numrin përkujtimor të British Vogue në tetor 1997. Fustanet e prerjes së thjeshtë dhe kolonat e mbrëmjes që Gianni dizajnoi për të, sipas Harvey-t, ishin “pamjet e saj më të suksesshme deri tani.” Një shembull është kostumi i fustanit rozë të çelur — një pamje në huazim nga një koleksionist zviceran për ekspozitën — që Diana e veshi në Spitalin Kombëtar për Neurologji dhe Neurokirurgji në 1996. Ishte paraqitja e saj e parë publike që prej nënshkrimit të divorcit, dhe po atë vit ajo kontribuoi me një parathënie në librin e Versace, Rock & Royalty, ku dizajneri bashkoi njerëzit më të famshëm në botë me fotografët më prestigjiozë të kohës. “Gianni Versace është një estetik,” tha Princesha në faqet e para të librit. “Në kërkim të thelbit të bukurisë, të cilën e kap me hijeshi dhe lehtësi.”

Pra, ishte e qartë: Gianni kishte ndërtuar një urë të pakthyeshme midis modës dhe famës, ashtu siç Diana kishte ndërtuar një urë midis pallatit dhe famës. Por botimi i Rock & Royalty dhe përplasja e dy botëve të tyre shumë të ndryshme shkoi pak më larg sesa pritej. Libri përmbante imazhe të familjeve mbretërore, përfshirë një foto të Dianës me djemtë e saj dhe një tjetër të Dukës së ndjerë të Windsor-it, ndërsa mes tyre ishin fotografi artistike me modeleve meshkuj gjysmë-nudo. Diana dyshohet se kishte frikë se libri do t’i ofendonte Mbretëreshën, dhe për shkak se të drejtat e librit mbështetnin fondacionin kundër AIDS-it të Elton John, ajo u distancua për pak kohë nga muzikanti. Në përgjigje, Gianni anuloi eventin bamirës në Londër që do të shërbente për lançimin e librit — ai tha se ishte për të “mbrojtur” Princeshën dhe rimbursoi personalisht fondacionin për të gjitha të ardhurat e humbura.

Herën tjetër që Diana dhe Elton u panë ishte në varrimin e mikut të tyre të përbashkët në Milano, ku u përqafuan për herë të fundit, mes 2,000 ndjekësve të Giannit, përfshirë Carolyn Bessette-Kennedy, Naomi Campbell, Carla Bruni, Karl Lagerfeld, Gianfranco Ferré, Missonin, Giorgio Armani dhe Valentino Garavani. Diana, e cila adhuronte sytë e Giannit për ngjyrën, veshi një fustan Versace të zi nga koleksioni i vjeshtës 1997, një varg perlash dhe çantën e saj të dashur. “Është interesante,” thotë Lubnow, “kjo çantë nuk u quajt kurrë zyrtarisht ‘çanta Diana’ nga Gianni. E njëjta gjë vlen për koleksionin e ashtuquajtur Bondage; Gianni e quante Miss S&M. Por këto emra vijnë nga koleksionistë, fansa, njerëz që i veshin dhe i duan këto vepra. Këtu ngjit lidhja.” Nëse Diana dhe Gianni ishin të lidhur me diçka në jetë apo në vdekje ishte insistimi i botës për t’i mbajtur bashkë.