Në këtë pikturë të vitit 1905, Pablo Picasso paraqet një djalë të ulur përballë nesh, i veshur me kominoshe blu dhe duke mbajtur një llullë në dorën e gabuar. Ai është kurorëzuar me një kurorë trendafilash, një element i pazakontë për një figurë kaq të re dhe të thjeshtë.
André Salmon, mik i ngushtë i Picasso-s, shkroi për këtë pikturë në vitin 1912. Ai përshkroi sesi “Picasso kishte pikturuar, pa përdorur model, imazhin e pastër dhe të thjeshtë të një punonjësi të ri parizian, pa mjekër dhe i veshur me xhinse blu – ashtu si vetë pamja e artistit gjatë orëve të punës.” Djali jo vetëm që mban veshur uniformën e studios së Picasso-s, por është kurorëzuar njësoj si poetët në lashtësi – një detaj që i jep figurës një karakter simbolik dhe poetik.
Megjithatë, enigma më e madhe që përballin interpretuesit është llulla. Ajo sfidon logjikën vizuale: njerëzit thjesht nuk e mbajnë llullën në atë mënyrë. Kjo sugjeron se Picasso e ka përfshirë si një simbol, një ide e menduar për shikuesin që vëzhgon përtej formës së jashtme. Llulla, shpesh simbol i reflektimit intelektual në pikturën e shekullit XIX dhe XX, duket sikur mbahet nga vetë artisti – jashtë pikturës – teksa vështron krijimin e tij dhe e mendon si një pasqyrim të vetvetes.
Në këtë mënyrë, llulla bëhet një element lidhës mes realitetit të studios dhe botës së brendshme të imazhit. Sue Roe e përshkruan atë si një “llullë opiumi”, një drogë që Picasso përdorte në atë kohë – duke thelluar kështu ndjesinë e meditimit, ëndërrimit dhe shkrirjes së identitetit. Piktura bëhet një ndërthurje mes dy realiteteve: figura e djalit si reflektim i vetë Picasso-s, një alterego e qetë dhe e menduar e artistit.
Photo Credits (Public Domain of US): https://en.wikipedia.org/wiki/File:Gar%C3%A7on_%C3%A0_la_pipe.jpg
