Megjithëse shpesh është grupuar me surrealistë si Salvador Dalí, Max Ernst dhe Yves Tanguy, Magritte ndoqi një qasje të ndryshme ndaj pikturës. Në vend që të krijonte imazhe fantastike apo vizione onirike, ai synonte të nxirrte në pah çuditshmërinë dhe ambiguitetin e fshehur në realitetin e përditshëm.
“Unë nuk pikturoj vizione,” ka thënë ai në një rast. “Sipas parimit tim, përmes pikturës përshkruaj objekte dhe marrëdhënien e tyre reciproke — në një mënyrë të tillë që asnjë nga konceptet apo ndjenjat tona të zakonshme të mos lidhet medoemos me to.”
Në këtë vepër, artisti paraqet një dhomë të mbushur me objekte të njohura, por atyre u jep përmasa të papërshtatshme për përditshmërinë njerëzore, duke krijuar një ndjesi çorientimi dhe mospërputhjeje. E brendshmja dhe e jashtmja përmbysen: muret e dhomës pasqyrojnë një peizazh qielli. E njohura bëhet e panjohur, normalja bëhet e çuditshme.
Magritte krijon një botë paradoksale që, sipas fjalëve të tij, përbën “një sfidë ndaj logjikës së zakonshme.”
Kur tregtari i tij, Alexander Iolas, e pa për herë të parë këtë pikturë, u ndje thellësisht i shqetësuar. Magritte iu përgjigj qartë:
“Në pikturën time, kreheri (dhe objektet e tjera gjithashtu) kanë humbur specifikisht ‘karakterin e tyre social’, duke u kthyer në objekte luksi të padobishme, të cilat mund të lënë spektatorin të ndihet i pashpresë – apo madje edhe ta sëmurin atë. Epo, kjo është prova e efektivitetit të pikturës.”
Burimi artikullit:
https://www.renemagritte.org/personal-values.jsp
Image Credits:
https://www.renemagritte.org/personal-values.jsp#google_vignette
