Ornella Muti është e bindur: “Të gjithë duan të vijë një moment kur njerëzit të duan, të adhurojnë dhe të përulen para teje, por unë nuk kam synuar kurrë këtë. Yjet nuk janë të përjetshëm: si gjithçka tjetër, ka një fillim, një kulm, një rënie dhe ndoshta një ringritje. Por pa pikat e mia të referimit, ndoshta do të isha humbur, e mbushur me Xanax.”

Francesca Rivelli, në autobiografinë e saj, 'Questa non è Ornella Muti', botuar nga 'La nave di Teseo', shpjegon se emri artistik që i ishte vënë kur ishte ende një vajzë e vogël ishte njëkohësisht arritja e saj më e madhe dhe mallkimi i saj më i madh. "Emri Ornella Muti më ka mbetur si një hije, një parazit që përdor trupin tim, por, sado që mund të ankohem për të, unë gjithmonë do të jem si Francesca ashtu edhe Ornella. Me këtë të fundit, jam më e kujdesshme se si lëviz, çfarë them dhe çfarë bëj sepse ka njerëz që presin gjëra të caktuara nga unë. Francesca është ajo që shoh në pasqyrë çdo ditë dhe të cilën nuk më shqetëson ta gjej të fryrë ose të lodhur herë pas here", thotë Francesca, e cila mbushi 70 vjeç këtë vit, nga shtëpia fshatare në kodrat e Alto Monferrato ku jeton me vajzën e saj Naike, fëmijën e saj të parë, e cila do të jetë në krah të saj gjatë gjithë intervistës.

Kush janë pikët tuaja të referimit?
“Fëmijët dhe nipërit e mi, që më japin forcë dhe stabilitet. Kam vuajtur shumë si fëmijë: kam punuar shumë për të pasur një familje pranë për të ndarë gëzimet dhe për të lehtësuar dhimbjet.”

Në fëmijërinë e saj, në moshën 4 vjeç, e ëma e la për një vit e gjysmë në Gjermani te një teze, pa i dhënë shpjegime.
“Ne mendojmë gjithmonë se fëmijët janë rezistentë, por nuk është kështu. Nuk kam pasur marrëdhënie të ngrohtë me nënën time sepse ajo nuk kishte zgjedhje tjetër. Veprimi i saj ishte për të mirën time. Edhe pse vuajta, nuk desha kurrë që ajo të mendonte se unë kisha pasur një traumë prej saj.”

A mendoni se jeni rritur shumë shpejt?
“Me përvojën e kohës, nuk pata as fëmijëri, as adoleshencë. Më mungoi adoleshenca më shumë se gjithçka, sepse nuk mund të zbulonim botën dhe njerëzit si një vajzë e re që po shfaqej përpara botës. Por nuk dua të qaj mbi këtë. Jeta është si një karusel: njëherë të bën të ndihesh mirë, njëherë të sëmurë. Në 70 vjeç, nuk dua të mërrem më nga asgjë e askush.”

Gjesti më i madh i dashurisë: lindja e Naike
“Isha 19 vjeçe, e papritur, dhe të gjithë më sugjeruan të abortoja. Nuk e bëra sepse të ndjeje një jetë që rritej brenda meje ishte më e fuqishme se gjithçka. Naike më shpëtoi.”

A ndiheni e bukur sot?
“Kur më thonë se jam ende e bukur, mërzitem. Më pëlqen të jem thjesht një person, jo një imazh. Kujdesem për veten, por nuk jam më ajo e dikurshmja. Kur shoh fotot e mia të reja, mendoj ‘çfarë mëkat’, por duhet të pranojmë ndryshimin dhe të vlerësojmë ato që kemi fituar.”

A ju mungon një burrë pranë?
“Sigurisht që më mungon dashuria, por nuk e kam obsesion. Nëse dikush do të vinte tani, duhet të më pranojë ashtu si jam.”

Çfarë është sot Ornella Muti?
“Një grua që punon shumë, e lidhur fort me fëmijët e saj, dhe që e ka ndërtuar një familje të bukur. Dhe është mirë kështu.”