Titulli: Heshturazi, dashuri
Titulli në origjinal: Hiver à Sokcho
Autori: Elisa Shua Dusapin
Përktheu: Adelina Jaku
Zhanri: Roman
Data e botimit: Shtator 2022
Numri i faqeve: 140
Çmimi: 800 lekë
Libri me një fjali
A kanë fund dashuritë e heshtura, ato të pashfaqurat, por ato më të fuqishmet?
Informacion i përgjithshëm rreth librit
Sokço është një qytezë turistike bregdetare në kufi mes Koresë së Jugut dhe Koresë së Veriut. Dimri i acartë ka pllakosur e ka zymtuar gjithçka. Trupat janë të ngrirë, peshqit helmues, përtej plazhit, nga kullat e vrojtimit në Veri, dalin grykat e mitralozëve. Një vajzë e re koreano-franceze punon si recepsioniste në një bujtinë, tashmë thuajse në prag të rrënimit. Një mbrëmje, mbërrin një udhëtar i papritur: një francez, që merret me tregime vizatimore, me shpresën për të gjetur frymëzim në këtë peizazh të shkretë. Kur ajo pranon ta shoqërojë në një udhëtim për të njohur shpirtin e vërtetë të Koresë, të dy bashkë vizitojnë maja malesh të zbardhura nga bora, ujëvara të mëdha e madje, kalojnë dhe kufirin e Koresë së Veriut. Mes këtyre dy qenieve që vijnë nga kultura të ndryshme lind një marrëdhënie e vështirë dhe e brishtë.
“Heshturazi, dashuri” rrëfen për dy jetë krejtësisht të ndryshme, që cekin njëra-tjetrën dhe, për pak kohë, ndajnë bashkë një pjesëz udhe. Ka plot histori të mbetura pezull, takime që lënë gjurmë, por që nuk lëndojnë, si ato të personazheve të këtij romani. Megjithatë, dy personazhet në njëfarë mënyre e gjejnë njëri-tjetrin, njihen, zbulojnë shoshoqin dhe përmes tjetrit përpiqen të kuptojnë diçka nga vetja.
Ky roman delikat si bora mbi det e shpie lexuesin në një univers me pasuri të rralla e origjinalitet.
Kritika
Qysh prej Marguerite Duras nuk kisha ndeshur më një zë të tillë: magjepsës.
- Elle
“Heshturazi, dashuri” përshkohet nga një tension i errët që nuk shkrin dhe nuk gjen zgjidhje kurrë. Ky është një libër me tipare noir, që të mban gjithnjë në ankth.
- The Guardian
Fjalitë e prera të Dusapin-it të sjellin ndër mend sekuenca kinematografike dhe të ngjallin emocione të forta. Një debutim i tillë mallëngjyes, i realizuar mjeshtërisht, nuk duhet humbur.
- Publishers Weekly
Kënaqësi më vete leximi i këtij libri. Përshkrimet e jetës së përditshme në qytezën bregdetare janë të bukura, eliptike dhe mahnitëse, që nga tregu i peshkut pranë plazhit te darkat në bistrot vendase e deri te një muze surreal... një triumf i vërtetë.
- Kirkus review
Enigmatik, joshës... Ky debutim mjeshtëror eksploron temat e identitetit dhe trashëgimisë në mënyrë bindëse.
- Irish Times
Rrëfimi në vetë të parë i autores Elisa Shua Dusapin përbëhet nga fjali kristaline që të shtyjnë të krijosh në kokë imazhe të kthjellëta për të përshkruar temat e vetmisë, detyrimeve familjare, identitetit, presionit shoqëror dhe seksualitetit.
- ArtReview Asia
“I shkëlqyer!"
- Vogue
“Një kryevepër.”
- Huffington Post
Autorja
Elisa Shua Dusapin ka lindur në Francë më 1992, në një familje franko-koreane dhe është rritur në Paris, Seul e Zvicër. “Heshturazi, dashuri” është romani i saj i parë, botuar më 2016. Ai korri sukses të menjëhershëm dhe u nderua me Prix Robert Walser dhe Prix Régine Desforges. Përkthimi i këtij romani në gjuhën angleze është nderuar në Amerikë me National Book Award për Letërsinë e Përkthyer. Deri tani është përkthyer në gjashtë gjuhë.
Fragmente nga libri
1) Ai nuk do ta njihte kurrë Sokçon siç e njihja unë. Askush nuk mund ta njohë Sokçon nëse s’ka lindur këtu, nëse s’ka përjetuar dimrin, aromat, oktapodët. Vetminë.
2) Ai nuk kishte të drejtë të ikte. Të ikte bashkë me historinë e tij. Ta tregonte atë në anën tjetër të botës. Nuk kishte të drejtë të më braktiste me historinë time që tretej shkëmbinjve.
3) Më kishte shtyrë të zbuloja diçka që unë refuzoja, të zbuloja veten time thellë, atje tej, në anën tjetër të botës. Kjo ishte krejt ç’ka doja. Të merrja jetë nën pendën e tij, të lahesha në bojën e tij, t’i harronte gjithë të tjerat e të më shihte vetëm mua!
4) Por unë nuk doja kthjelltësinë. Doja vetëm që ai të më vizatonte.
5) Historia po tretej. Po tretej nën vështrimin tim, po shkiste si ajri mes gishtave të pëllëmbës. Zogu kishte mbyllur sytë. Në fletë s’kishte gjë tjetër veç bojës blu. Faqe të tëra në të kaltër. Dhe një burrë, që në pikë të dimrit lëshohej verbërisht mes dallgëve, e vazhda që linte pas merrte trajtat e një gruaje, një sup, një bark, një gji, një harkim shpine...
