Ajo që organizatat kriminale kanë frikë më shumë është fjala e shkruar. Këtë e ka vërtetuar për herë të parë një gjykatë në Itali. M’u deshën 17 vjet për të parë drejtësinë të vihej në vend, por ajo erdhi më në fund, më 14 korrik.

Gjykata e Apelit në Romë konfirmoi një vendim të vitit 2021, me të cilin bosi mafioz Francesco Bidognetti dhe ish-avokati i tij u shpallën fajtorë për kërcënime mafioze ndaj meje.

Bidognetti është kreu i njërit prej klaneve më të fuqishme dhe të dhunshme të Camorras, klanit Casalesi.

Ai ndodhet tashmë në burg, duke vuajtur një dënim të përjetshëm.

Por vendimi i ri nuk është thjesht simbolik ai ka peshë të madhe. Bidognetti u dënua me një vit e gjysmë, ndërsa avokati i tij, Michele Santonastaso, me një vit e dy muaj burg.

Ky ishte një dënim për një rast që nuk ishte një akt i zakonshëm frikësimi, por një akt unik në historinë e krimit të organizuar. Ai ndodhi publikisht në mars 2008, gjatë “maxi-gjykimit” 10-vjeçar të quajtur “Spartacus”, që përfshinte 115 të pandehur dhe përfundoi me 27 dënime të përjetshme, përfshirë edhe atë të Bidognetti-t.

Atë ditë, përmes avokatit të tij, Bidognetti shprehu publikisht të vërtetën e tij kriminale, duke na përmendur me emër mua dhe gazetaren Rosaria Capacchione si përgjegjëset nëse ai do të shpallej fajtor. Santonastaso lexoi me zë të lartë një dokument në gjykatë – një “shpallje” që më vonë kuptuam se kishte ngjashmëri me deklaratat e organizatave terroriste.

Ishte një akt i paprecedentë në historinë e gjykimeve kundër mafies. Mesazhi ishte i ftohtë si akulli: nëse dy bosët mafiozë që ishin në bankën e të akuzuarve, Bidognetti dhe Antonio Iovine, do të dënoheshin me burg siç ndodhi fajin do ta kishim ne. Raportimet tona, denoncimet dhe ndikimi te prokurorët do të ishin shkaku.

Pas leximit të dokumentit, Santonastaso hoqi rrobën e avokatit. Ishte një gjest simbolik për të treguar se që nga ai moment, loja do të luhej jashtë mureve të gjykatës. Ajo shpallje kishte një qëllim të qartë: të më mbyllte gojën mua dhe gazetarëve të tjerë dhe t’u tregonte njerëzve jashtë gjykatës emrat e atyre që ishin përgjegjës për dënimin e Bidognetti-t.

Në atë kohë, një skuadër vrasëse e Camorras ushtronte një regjim terrori në rajonin Campania. Kjo bandë e armatosur, e drejtuar nga Giuseppe Setola, kreu një numër të madh krimesh monstruoze për të treguar se fuqia e klanit nuk ishte shuar, pavarësisht gjykimeve dhe dënimeve. Në shtator 2008, për shembull, Setola udhëhoqi masakrën e Castel Volturno, ku u vranë gjashtë emigrantë afrikanë që nuk kishin asnjë lidhje me aktivitetin kriminal.

Për të kuptuar peshën e asaj shpalljeje ndaj meje, duhet kuptuar historia dhe egërsia e autorit të saj. Bidognetti, i njohur me nofkën Cicciotto di Mezzanotte sepse kushdo që i dilte përpara për të ndalur biznesin, e shihte “mesnatën” të zbriste mbi të drejton një organizatë që e ka ndërtuar fuqinë mbi gjak, frikë dhe shkatërrimin e territorit përmes hedhjes së paligjshme të mbetjeve toksike nga e gjithë Italia.

Në vitin 1993 ai urdhëroi vrasjen e mjekut të pafajshëm Gennaro Falco, i cili kishte trajtuar gruan e parë të Bidognetti-t, Teresa Tamburrino. Familja e akuzoi Falco-n se nuk e kishte diagnostikuar në kohë një tumor që mund t’i kishte shpëtuar jetën. Vrasjen e kreu i biri i Bidognetti-t, Raffaele.

Por dhuna nuk filloi aty. Në dhjetor 1980, gjatë një shkëmbimi zjarri, Bidognetti përdori si mburojë njerëzore Filomena Morlandon, 25 vjeçe. Ajo u vra nga plumbat. Në një rast tjetër, një i ri i quajtur Antonio Petito, i cili nuk kishte lidhje me Camorrën, pati një konflikt me një tjetër nga djemtë e Bidognetti-t, Gianluca. Petito u vra për “mungesë respekti ndaj djalit të bosit”.

Pas shpalljes në gjykatë, niveli i mbrojtjes për mua u ngrit menjëherë: nga niveli i tretë (një makinë e blinduar dhe dy agjentë) në nivelin e dytë (dy makina të blinduara dhe pesë agjentë). Jeta nën mbrojtje do të thotë të ekzistosh në një të tashme të përhershme të blinduar, në një shtëpi që është njëkohësisht strehë dhe burg. Do të thotë të humbasësh jo vetëm lirinë e lëvizjes, por edhe lirinë ndërpersonale dhe emocionale. Çdo takim ndodh pas dyerve të mbyllura. Nuk ka privatësi. Intimiteti zhduket. Spontaniteti fshihet.

Pasojat nuk janë vetëm praktike, por thellësisht njerëzore. Marrëdhëniet e mia romantike janë dëmtuar. Miqësitë janë tretur nën peshën e situatës sime. Kushdo që ndërvepron me mua ndjen nevojën të më mbrojë, të marrë pak nga tensioni im. Dhe kjo është barrë e padurueshme për cilindo.

Për 17 vjet kam përballuar gjyqe, seanca dhe përpjekje për të njollosur emrin tim. Jo vetëm nga klanet, por edhe nga elementë të shtetit që duhej të më mbronin, por në vend të kësaj më izoluan më shumë.

Raportimi antimafia është izoluar, kriminalizuar, zvarritur nëpër gjykata. Në këtë heshtje, mafia ka fituar. Ajo është zhdukur nga diskursi publik, por jo nga realiteti. Është shndërruar në një fuqi ekonomike, në një formë të kapitalizmit kriminal e padukshme, por gjithpranishme.

Vendimi i 14 korrikut shkon përtej simbolikës: ishte një akt gjyqësor që njohu shpalljen e Bidognetti-t të vitit 2008 si një kërcënim të lidhur drejtpërdrejt me aktivitetin mafioz. Mund të thuhet se ajo ishte një “fatëa”, një sinjal për këdo në klan që dëshironte të ngjitej në radhët e tij duke eliminuar një objektiv të përmendur me emër.

Për herë të parë në një gjyq ndaj një organizate kriminale, shohim që mafia i konsideron gazetarët investigativë si shkakun kryesor të humbjeve të saj. Sipas logjikës së saj kriminale, të shkruash, të raportosh apo të hetosh do të thotë të pengosh drejtësinë. Dhe kështu, ata që shkruajnë për mafian duhet të ndëshkohen. Është një pranim se çfarëdo që mund të më ndodhë në të ardhmen do të mbajë firmën e tyre.

Dal nga kjo përvojë e copëtuar. I kam kushtuar jetën një beteje që më ka përpirë. Ekzistenca ime është një dënim i përjetshëm, i pezulluar mes frikës, izolimit dhe mbikëqyrjes. Vetmia është ndëshkimi shtesë për guximin.

Ka shumë gjasa që asgjë nuk do të ndryshojë në Itali, por të paktën mund të them se kam ndihmuar në zbardhjen e mënyrës se si funksionon mafia. Dhe besomëni, ajo nuk kufizohet vetëm në Itali është një rrjet që synon qendrat financiare globale, përfshirë edhe Londrën.

Do të mbetem nën mbrojtjen e policisë për një kohë të pacaktuar, sepse gjyqtarët kanë konfirmuar se bosët e mafias kanë frikë nga ajo që shkruaj. Por nuk dua të vazhdoj të jetoj kështu. Pak nga pak, do të marr përgjegjësinë për të rimarrë lirinë time për të marrë jetën time sërish në duart e mia, edhe nëse kjo më vë në rrezik. Mjaft më me këtë gjysmë ekzistence, as plotësisht i gjallë, as i vdekur.

/The Guardian