Si ndjejmë kalimin e kohës ndryshe në faza të ndryshme të jetës dhe si mund ta ngadalësojmë perceptimin e saj përmes pranisë dhe kujdesit ndaj vetes

Kur koha nuk është më orë, por ndjesi

Koha, në thelb, nuk është vetëm matje fizike — është përjetim psikologjik. Ndërsa akrepat e orës lëvizin me të njëjtin ritëm për të gjithë, truri e ndien ndryshe kalimin e saj. Fëmijërisë i duket e pafund, rinisë i ikën me vrull, ndërsa në moshën e pjekurisë koha duket se shpejton çdo vit. Nuk është vetë koha që ndryshon, por vetëdija jonë për të.

Fëmijëria – koha që zgjatet

Në fëmijëri, çdo gjë është për herë të parë. Truri është në eksplorim të vazhdueshëm, prandaj çdo moment përjetohet me intensitet. Një ditë loje, një pushim veror apo një udhëtim i shkurtër mbetet i gdhendur si përjetësi. Fëmijët jetojnë në “tani”, dhe kjo është arsyeja pse koha për ta ecën ngadalë – çdo sekondë ka peshë, sepse është e mbushur me ndjesi.

Rinia – koha që fluturon

Kur rritemi, përvoja e re bëhet më e rrallë, rutina merr vendin e habisë dhe truri pushon së regjistruari çdo detaj si të ri. Ditët duken të ngjashme, dhe kështu, me kalimin e viteve, kujtesa jonë i ngjesh ato në një bllok kohe të shkurtër. Kështu ndodh paradoksi: sa më shumë përsëritje, aq më pak ndiejmë kohën. Rinia është e shpejtë jo sepse kalon vërtet shpejt, por sepse jetojmë pa e vënë re.

Pjekuria – koha e reflektimit

Në moshën e maturisë, koha fiton vlerë tjetër: bëhet mësuese, jo garuese. Njeriu fillon ta masë jetën jo me orë, por me përvoja, njerëz dhe ndjenja. Kujtimet marrin më shumë peshë, dhe shfaqet dëshira për ta ngadalësuar ritmin, për ta jetuar thellë çdo ditë.

Si ta ngadalësojmë perceptimin e kohës

Nuk mund ta ndalojmë kohën fizike, por mund ta ngadalësojmë ndjesinë e saj — duke kthyer vëmendjen te përvoja e tanishme.

Prania: Të jesh plotësisht në një moment, pa menduar për të djeshmen apo për të nesërmen, e zgjat përjetimin e tij.

Kujdesi ndaj vetes: Ushqimi i shëndetshëm, frymëmarrja e vetëdijshme, ecjet në natyrë e lidhin mendjen me trupin dhe e ngadalësojnë ritmin e brendshëm.

Rituali i ngadalësimit: Një filxhan kafe pa telefon, një libër, një perëndim i vëzhguar me qetësi – këto janë çaste që rikthejnë ndjesinë e kohës së plotë, asaj që ndjehet, jo që matet.

Koha e jashtme është lineare, por koha e brendshme është emocionale. Ajo ngadalësohet kur jetojmë me vetëdije, dhe shpejtohet kur jetojmë në autopilot. Ndoshta sekreti nuk është ta kontrollojmë, por ta ndiejmë — sepse kur je plotësisht i pranishëm, koha pushon së ikuri.
Në fund, nuk është koha që na ikën, por ne që harrojmë të qëndrojmë në të.

Photo by cottonbro studio: https://www.pexels.com/photo/white-flowers-in-brown-glass-bottle-4612135/