Shpesh mendojmë se janë fëmijët ata që rriten, ndërsa prindërit mbeten figura të qëndrueshme, gati të përkryera. Por në të vërtetë, prindërimi është proces i dyfishtë: ndërsa fëmijët mësojnë të ecin, të flasin dhe të njohin botën, prindërit mësojnë të durojnë, të dëgjojnë, të kuptojnë dhe të ndryshojnë. Çdo fazë e rritjes së fëmijës bëhet një pasqyrë e re për vetë prindin — një ftesë për introspeksion dhe zhvillim personal.
Fëmijët si mësues të heshtur
Fëmijët, pa e ditur, na mësojnë gjëra që asnjë libër nuk i përmban. Ata na mësojnë çfarë do të thotë të jesh i pranishëm — sepse kërkojnë vëmendje të plotë, jo versionin e shpërqendruar të një të rrituri të lodhur. Na mësojnë spontanitetin dhe aftësinë për të gëzuar gjërat e vogla. Por mbi të gjitha, na tregojnë se sa shumë kemi ende për të mësuar për ne vetë: për kufijtë tanë, për durimin tonë, për mënyrën si duam dhe si falim.
Në njëfarë mënyre, fëmijët nuk janë vetëm bijtë tanë — janë reflektimi ynë.
Nga prindërimi i përsosur te prindërimi i ndërgjegjshëm
Kultura moderne shpesh ushtron presion që prindërit të jenë “të përsosur”: të duruar, të organizuar, të qetë në çdo moment. Por realiteti është ndryshe. Prindërimi nuk është skenë teatri – është laborator ndjenjash. Ka ditë plot dashuri, por edhe ditë me lodhje e faj.
Prindërimi i ndërgjegjshëm nuk kërkon përsosmëri, por vetëdije. Të kuptosh se edhe gabimet janë pjesë e procesit, se fëmijët kanë nevojë për prindër të vërtetë, jo për heronj. Sepse një prind që di të kërkojë falje i mëson fëmijës mirësinë e përgjegjësisë më shumë se çdo këshillë tjetër.
Rritja përmes dashurisë, jo përmes kontrollit
Një prind që rritet me fëmijën e vet mëson gradualisht të zëvendësojë kontrollin me besim. Të lësh fëmijën të eksplorojë, të zgjedhë, të provojë dhe të gabojë, është akt dashurie, jo braktisje.
Prindërimi i ndërgjegjshëm kërkon të edukosh pa e shtypur personalitetin e tjetrit. Të jesh udhërrëfyes, jo gjykatës. Në këtë proces, prindi mëson vetë për lirinë, respektin dhe kufijtë e shëndetshëm.
Rritja e përbashkët
Në fund, asnjë prind nuk del i njëjtë nga procesi i rritjes së fëmijës. Me çdo pyetje, me çdo sfidë, me çdo përqafim, ndodh një transformim i heshtur – jo vetëm tek fëmija që bëhet njeri, por edhe tek prindi që bëhet më njerëzor.
Prandaj, prindërimi i vërtetë nuk matet me perfeksionin e fëmijës, por me rritjen e ndërsjellë të shpirtit.
Në këtë udhëtim, fëmijët mësojnë të jetojnë, ndërsa prindërit mësojnë të dashurojnë me mençuri. Dhe ndoshta ky është kuptimi më i bukur i të qenit njeri: të rritesh duke rritur dikë tjetër.
Image by Taras Yasinski from Pixabay
