Asnjëherë më parë dallimi mes brezave nuk është ndjerë kaq i thellë. Brezi i ri jeton në botën dixhitale, ku komunikimi është i menjëhershëm, i drejtpërdrejtë dhe shpesh emocionalisht i filtruar. Ndërkohë, brezi i prindërve vjen nga një kohë ku disiplina, respekti dhe struktura ishin mënyra kryesore për të shprehur dashurinë. Kjo krijon jo pak keqkuptime: ajo që prindi e quan “kujdes”, fëmija mund ta përjetojë si “kontroll”; ajo që fëmija e sheh si “liri”, prindi e ndien si “mungesë respekti”.
Dy botë që kërkojnë përkthim
Brezi i prindërve është mësuar me autoritet dhe rregull, një mënyrë edukimi që u trashëgua nga nevoja për mbijetesë, stabilitet dhe rend. Brezi i fëmijëve, përkundrazi, rritet në një realitet të hapur, ku vlera kryesore është autenticiteti dhe vetëshprehja.
Ata nuk kërkojnë të binden pa kuptuar, por të dëgjohen. Nuk kanë nevojë për frikë, por për dialog. Dhe ky ndryshim themelor krijon një hendek emocional, që nuk mund të tejkalohet me rregulla, por me mirëkuptim.
Kur dashuria flet në gjuhë të ndryshme
Psikologët e quajnë këtë “ndryshim të gjuhës emocionale.”
Për prindërit, dashuria shpesh shprehet me sakrificë – me kujdes, me punë, me dhënien e gjithçkaje pa fjalë.
Për fëmijët e sotëm, dashuria kuptohet përmes komunikimit, pranisë dhe vëmendjes emocionale.
Të dyja janë forma të dashurisë, por të koduara ndryshe. Një prind që rri zgjuar gjithë natën për fëmijën e tij dhe një fëmijë që kërkon përqafim në heshtje flasin të njëjtën gjuhë me fjalë të ndryshme.
Detyra jonë është t’i përkthejmë.
Si ndërtohet ura midis brezave
Ura mes brezave nuk ngrihet mbi argumente, por mbi kuriozitetin për të kuptuar njëri-tjetrin.
Prindërit kanë nevojë të dëgjojnë pa gjykuar, të kuptojnë që ndryshimi nuk është mosrespekt, por mënyrë tjetër të qenit.
Fëmijët duhet të kuptojnë kontekstin nga vijnë prindërit – një brez që e mësoi dashurinë përmes durimit, jo përmes fjalëve.
Dialogu fillon kur secila palë pranon se nuk ka monopolin e të drejtës, por ka përvojën e vet të vlefshme.
Prindërimi i ndjeshëm dhe fëmijëria e vetëdijshme
Nëse duam të bashkojmë këto dy botë, duhet të ecim drejt prindërimit të ndjeshëm dhe fëmijërisë së vetëdijshme.
Prindërit që pyesin “si ndihesh?” në vend të “pse e bëre?”, dhe fëmijët që pyesin “si ka qenë për ty?” në vend të “pse s’më kupton?”, krijojnë marrëdhënie që bazohen te empatia, jo pushteti.
Sepse dashuria mes brezave nuk humbet – thjesht kërkon një mënyrë të re për t’u dëgjuar.
Në fund, brezat nuk duhet të flasin njësoj për t’u kuptuar – mjafton të duan të kuptojnë. Dhe aty ku fjalët dështojnë, zemra gjen gjithmonë përkthimin e saj.
Image by Juergen Striewski from Pixabay
