Fëmijët nuk lindin të qetë, të duruar apo të kuptueshëm. Ata nuk e dinë si të përballojnë zemërimin, zhgënjimin apo frikën. Këto janë aftësi që mësohen, dhe mënyra më e mirë për t’i mësuar është përmes shembullit. Fëmijët vëzhgojnë, imitojnë dhe mësojnë nga mënyra se si prindërit reagojnë ndaj situatave të përditshme. Një prind që di të qetësohet, që pranon ndjenjat e veta dhe flet për to hapur, i mëson fëmijës të bëjë të njëjtën gjë.

Prindërit janë pasqyra emocionale e fëmijëve të tyre. Kur një i rritur thotë “jam i mërzitur sot, por do më kalojë” ose “jam i lumtur që më ndihmove”, ai po modelon vetëdijen emocionale. Në këtë mënyrë, fëmija kupton se emocionet nuk janë asgjë për t’u fshehur. Ato janë pjesë e jetës dhe mund të shprehen në mënyrë të shëndetshme. Kur fëmijët mësojnë t’i emërtojnë ndjenjat, ata mësojnë t’i kuptojnë dhe t’i menaxhojnë më mirë ato.

Edukimi emocional është një nga mësimet më të rëndësishme që mund t’u japim fëmijëve. Ai nuk ka të bëjë me rregulla apo nota, por me aftësinë për të njohur dhe respektuar veten dhe të tjerët. Një fëmijë që di të shprehë trishtimin apo zhgënjimin pa shpërthyer, është një fëmijë që po mëson empatinë dhe vetëkontrollin. Kjo aftësi e ndihmon të ndërtojë marrëdhënie më të qëndrueshme, të bashkëpunojë më mirë dhe të ruajë qetësinë në situata të vështira.

Në shoqërinë moderne, ku ritmi është i shpejtë dhe emocionet shpesh injorohen, ndjeshmëria është bërë një forcë e rrallë. Të rritësh fëmijë të ndjeshëm nuk do të thotë t’i bësh të brishtë, por t’u mësosh që butësia nuk është dobësi. Fëmijët që dinë të ndiejnë dhe të kuptojnë të tjerët janë më të sigurt, më bashkëpunues dhe më të aftë për të ndërtuar marrëdhënie të shëndetshme në të ardhmen.

Për të zhvilluar ndjeshmërinë, duhet të krijohet një klimë emocionale e sigurt. Pyetje të thjeshta si “Si ndiheshe kur ndodhi kjo?”, “Çfarë të bën të ndihesh më mirë?” ose “Si mendon se ndjehet shoku yt?” janë mënyra të vogla për të hapur bisedën. Në këtë mënyrë, fëmijët mësojnë të dëgjojnë, të kuptojnë dhe të lidhen me të tjerët.

Prindërit nuk kanë nevojë të jenë perfektë. Ajo që ka rëndësi është që të jenë të pranishëm emocionalisht. Të dëgjosh pa gjykuar, të qetësosh pa ulëritur, të flasësh me ndershmëri – këto janë mësime që fëmijët nuk i harrojnë. Në çdo bisedë të vogël, në çdo reagim të butë, në çdo “të kuptoj”, ne po ndërtojmë njerëzit e së nesërmes.

Në fund, ndjeshmëria është një dhuratë që kthehet. Fëmijët që mësojnë ta praktikojnë, e shpërndajnë më pas te të tjerët. Ata bëhen të rritur që dinë të duan pa frikë dhe të kuptojnë pa gjykim. Dhe në një botë që shpesh i jep përparësi forcës, ata do të jenë ata që do ta kujtojnë njerëzimit vlerën e dhembshurisë.

Sepse në fund të fundit, fëmijët që mësojnë të ndjejnë, janë ata që më vonë do të dinë të dashurojnë me mençuri.

Photo by Alexander Dummer: https://www.pexels.com/photo/girl-playing-with-bubbles-1919030/