Në shikim të parë, një re duket e lehtë, e ajrosur dhe pa peshë. Ajo lëviz lehtësisht në qiell, shpesh e bardhë dhe e butë, sikur të ishte bërë prej pambuku. Por në të vërtetë, një re e zakonshme mund të mbajë një peshë që kalon 400 tonë, aq sa pesha e rreth 100 elefantëve të rritur. Ky është një nga paradokset më mahnitës të natyrës: diçka që duket aq e lehtë, mbart në vetvete një masë kolosale.
Sekreti qëndron në përbërjen e saj. Një re formohet nga miliona grimca të vogla uji ose kristale akulli që qëndrojnë pezull në ajër. Çdo pikëz është jashtëzakonisht e lehtë, por kur bashkohen të gjitha, masa bëhet e jashtëzakonshme. Në një metër kub ajër re ndodhen vetëm disa gramë ujë, por për shkak se retë mund të shtrihen në qindra kilometra, pesha totale arrin shifra të pabesueshme.
Atëherë lind pyetja: si mund të qëndrojë një masë e tillë në ajër? Përgjigjja është e thjeshtë dhe magjike njëkohësisht. Grimcat e ujit janë aq të vogla sa që rezistenca e ajrit i mban pezull. Lëvizjet e ngadalta të ajrit, nxehtësia dhe avujt që ngrihen nga toka krijojnë një ekuilibër perfekt, duke i lejuar retë të “lundrojnë” mbi ne pa rënë. Vetëm kur grimcat bashkohen dhe bëhen më të rënda se ajri që i mban, ndodh ajo që njohim si shi.
Pesha e retë është një kujtesë e bukur se pamja shpesh mashtron. Ajo që duket e lehtë mund të mbajë në vetvete fuqi dhe peshë të jashtëzakonshme. Si në natyrë, edhe në jetë, ajo që është delikate në dukje mund të fshehë brenda forcën më të madhe. Reja që lundron e qetë në qiell është shembulli më poetik i këtij paradoksi: e lehtë si ëndrra, por e rëndë si vetë jeta.
Photo by eberhard grossgasteiger: https://www.pexels.com/photo/down-angle-photography-of-red-clouds-and-blue-sky-844297/
