Skena e Teatrit Kombëtar të Operës, Baletit dhe Ansamblit Popullor u shndërrua më 11, 12 dhe 13 dhjetor në një hapësirë dramatike ku muzika, teatri dhe vizioni skenik u bashkuan për të sjellë një nga titujt më të fuqishëm të repertorit botëror operistik: Il Trovatore të Giuseppe Verdit.
Kjo produksion nuk u paraqit thjesht si një rikthim i një kryevepre klasike, por si një përjetim i thellë emocional, ku errësira, pasioni dhe tragjedia njerëzore u bënë boshti kryesor i rrëfimit skenik. Që në momentin e hyrjes në sallë, publiku u përball me një skenë të hapur, një zgjedhje regjisoriale që sinjalizonte shkëputjen nga realiteti i përditshëm dhe hyrjen në një univers tjetër – Spanjën e shekullit XV, të shkatërruar nga flaka dhe trauma e kujtesës.
Opera nisi me rrëfimin e Ferrandos, të interpretuar nga bassi Bledar Domi, i cili, i shoqëruar nga kori i burrave të TKOBAP-së, solli në skenë një nga episodet më makabre të veprës: djegien e një ciganeje dhe zinxhirin tragjik të hakmarrjes që pason këtë krim. Ky prolog vendosi menjëherë tonin e errët të gjithë shfaqjes.
Figura e Azucenës, e interpretuar nga Enkeleida Shkoza dhe Ivana Hoxha, u shfaq si zemra e plagosur e veprës – një personazh i ndërtuar mbi kujtesën, humbjen dhe zjarrin e një hakmarrjeje që nuk shuhet kurrë. Një interpretim intensiv, që e vendos Azucenën në qendër të dramës njerëzore të Il Trovatore.
Roli i Manricos, Il Trovatore, u soll nga Josif Gjipali dhe Amadi Lagha. Veçanërisht domethënës ishte rikthimi i tenorit Gjipali në skenën shqiptare pas dy dekadash, një rikthim i pritur dhe i mirëpritur nga publiku, i cili përjetoi figurën e heroit të ndarë mes dashurisë, luftës dhe një fati tragjik.
Conte di Luna, i interpretuar nga Ankhbayar Enkhbold dhe Armando Likaj, u paraqit si simbol i pushtetit të dhunshëm dhe xheloz, një figurë autoritare e zhveshur nga heroizmi, e burgosur nga obsesioni dhe dëshira për zotërim. Në kontrast të fortë me këtë botë të errët, Leonora, e interpretuar nga Eva Golemi dhe Ramona Tullumani, solli në skenë një figurë drite, besimi dhe sakrifice të vetëdijshme, duke e bërë personazhin një pikë reference morale në gjithë rrëfimin.
Produksioni, i realizuar në bashkëpunim me Fondazione Teatro Amilcare Ponchielli dhe teatro prestigjioze italiane, solli në Tiranë një vizion skenik të fortë, ku elementët klasikë dhe bashkëkohorë bashkëjetojnë në harmoni. Skenografia dhe drita ndërtuan një univers të ashpër e të përflakur, duke i shërbyer fuqishëm dramaturgjisë së veprës.
Nën drejtimin muzikor të Andrea Solinas, Orkestra dhe Kori i TKOBAP-së dhanë një interpretim të qëndrueshëm dhe emocionalisht të ngarkuar, duke plotësuar një mozaik artistik që e bëri këtë produksion një nga ngjarjet më të rëndësishme operistike të sezonit.
Il Trovatore në Tiranë dëshmoi se opera mbetet një art i gjallë dhe i domosdoshëm, një pasqyrë e errësirave dhe pasioneve njerëzore, që vazhdon të flasë fuqishëm edhe sot.
