Nga rikthimi i Oasis te albumi i ri i Robbie Williams, gjithçka duket si një rikthim i pop-it britanik të viteve ’90. Por mungon ende diçka: artistë të rinj që të frymëzohen nga Gallagher dhe të tjerët.
Pas "Brat Summer" të vitit 2024, vera e 2025-ës është ajo e Britpop-it. Nëse një vit më parë përfaqësohej nga vajzat e ndërlikuara, të lumtura dhe plot autoironi, këtë vit është muzika britanike e viteve ’90 që po rikthehet me forcë dhe po udhëheq sërish skenën. Në qendër të këtij rikthimi është turneu i ribashkimit të Oasis, i cili është kthyer në një mani kolektive madje edhe më e fortë se kur u shpall në gushtin e kaluar. Miti i vëllezërve Gallagher është ringjallur, ashtu si epoka e artë e albumeve Definitely Maybe (1994) dhe (What’s the Story) Morning Glory? (1995).
Por nuk është vetëm kaq: në hapje të koncerteve ndodhet Richard Ashcroft, lideri i The Verve – grupi të cilit Oasis i kushtoi këngën Cast No Shadow në kohën kur Ashcroft ishte ende i nënvlerësuar, para se të shpërthente me Bitter Sweet Symphony (1997). Edhe Suede janë rikthyer, po ashtu edhe Robbie Williams, me një album të ri të titulluar, jo rastësisht, Britpop.
Nuk është për t'u habitur që këta emra janë kaq të ndryshëm mes tyre. Vetë Robbie Williams, në filmin e tij biografik Better Man, kujton sesi Oasis nuk e konsideronin asnjëherë si artist të vërtetë. Sot, megjithatë, duket se armët janë varrosur. Edhe Damon Albarn (Blur, Gorillaz), rivali klasik i Oasis në sytë e mediave britanike, ka pranuar që vëllezërit Gallagher “e kanë fituar luftën”. Por nuk ka më rëndësi.
Sepse Britpop-i, më shumë se një zhanër muzikor, ishte një lëvizje kulturore dhe një ndjenjë kolektive. Po, në qendër ishte muzika: me vdekjen e Kurt Cobain dhe shpërbërjen e Nirvana në prill 1994, qendra e gravitetit të muzikës botërore u zhvendos nga Seattle (SHBA) drejt Mbretërisë së Bashkuar. Grunge ra, ndërsa skena indie-rock britanike u ngjit në qiell me emra si Blur, Pulp dhe vetë Oasis. Në të njëjtën kohë, pop-i mainstream ndryshoi me suksesin e Spice Girls, Take That dhe karrierën solo të Robbie Williams.
Edhe futbolli, një shtyllë e rëndësishme sociale në Angli ashtu si në Itali, pati rol në këtë ndryshim. Në vitet ‘80, vendi ishte nën hijen e Thatcher-it, huliganizmit dhe tragjedive si ajo e Heysel (1985), ku 39 tifozë të Juventusit humbën jetën. Pasojat çuan në përjashtimin e klubeve angleze nga kupat evropiane dhe në rënien e kampionatit kombëtar. Por një dekadë më pas, në kohën e Britpop-it, në pushtet ishte Tony Blair, një figurë më dinamike (të paktën për atë kohë), dhe Premier League rilindi si një nga kampionatet më të fuqishme, me investime të mëdha dhe yje të rinj si David Beckham. Anglia, e varfër dhe punëtore si Manchester-i i Gallagherëve apo Skocia e degraduar e Trainspotting, u kthye në vendin “ku duhet të jesh”. Të gjithë donin të ishin anglezë, ose pothuajse. Sepse Britpop-i asnjëherë nuk arriti sukses të madh në Shtetet e Bashkuara.
Sigurisht, ishte një kohë tjetër. Nuk kishte rrjete sociale. Realiteti përjetohej përmes televizionit, gazetave dhe revistave. Ishim më të pafajshëm, ndoshta edhe më të lumtur. Por sot, me bombardimin e pafund me “story” dhe lajme, askush nuk beson më te “toka e premtuar”. Problemet janë kudo, lindje apo perëndim, dhe SHBA-ja ndoshta është më keq se ne.
Ndoshta prandaj rikthimi i Britpop-it është kryesisht nostalgjik edhe për ata që nuk e kanë përjetuar atë epokë. Flamuri britanik, stili parka à la Liam Gallagher, netët tematike dhe muzika e atëhershme po frymëzojnë përsëri. Për shumë vetë, ajo ishte epoka e fundit ku ekzistonte një shpresë, një ideal, një muzikë alternative që dominonte skenën. Dhe tingujt e Oasis sot duken më të afërt se kurrë.
Por ka diçka që mungon në këtë ringjallje. Sepse, po, Britpop-i është kthyer, por vetëm si kujtim, si simbol, jo si realitet i ri. Muzika e sotme ka marrë një drejtim tjetër. Nuk ka grupe angleze që kanë trashëguar emocionin e Oasis apo pop-energjinë e Spice Girls. Dhe më keq akoma: rock-u vetë është zhdukur nga qarkullimi global. Askush nuk përpiqet të shkruajë si Oasis. As në Itali, ku asokohe vetëm pak artistë provuan të imitonin lëvizjen.
Për shembull, Daniele Groff, për ata që e mbajnë mend, ishte “përgjigjja italiane” e Britpop-it, por zgjati shumë pak. Edhe Lùnapop, në heshtje, kanë qenë një grup me ndikime Britpop (këngë si Qualcosa di grande dhe Un giorno migliore tingëllojnë si Oasis madje Cesare Cremonini i ka nderuar këtë verë me një cover). Në këtë rikthim të fundit, ka shumë pak: Gazzelle, më shumë në stil sesa në përmbajtje; dhe Coez, i cili në qershor publikoi albumin 1998, me ndikime Britpop-i, por jo aq sa të bëjë dallim.
Pra, ndryshe nga vera “Brat”, që solli një trend të ri të paktën estetikisht, rikthimi i Britpop-it mbetet i ngecur. Por kush e di, ndoshta në shtator do të ndodhë diçka e re.