Kujtesa është rrëfimi i padukshëm i jetës sonë. Ajo që na mban të lidhur me atë që kemi qenë, me njerëzit që kemi dashur dhe me rrugët që kemi përshkuar. Por ndoshta, më shumë sesa kujtimet që mbajmë, janë pikërisht ato që kemi harruar ato që na formojnë më thellë. Sepse njeriu nuk është vetëm arkiv i përvojave të ruajtura, por edhe i boshllëqeve që koha ka fshirë me butësi.

Kujtimet si gurët e themelit të identitetit

Çdo kujtim që mbartim është një copëz nga vetja jonë. Ato që na kanë lënduar, që na kanë bërë të qeshim apo të qajmë, që na kanë bërë të rritemi – të gjitha formojnë mozaikun e personalitetit tonë. Kujtesa nuk është thjesht një proces mendor; është mënyra si zemra dhe mendja bashkë ruajnë historinë tonë të brendshme. Pa kujtime, do të ishim si një libër pa faqe.

Harresa si mbrojtje dhe rimëkëmbje

Por harresa ka rolin e vet të shenjtë. Ajo nuk është mungesë, por zgjedhje e natyrës për të na lehtësuar peshën e jetës. Ne harrojmë për të mundur të ecim përpara, për të mos u mbërthyer në dhimbje, për t’u shëruar. Ka kujtime që tretën jo sepse nuk ishin të rëndësishme, por sepse duhej të liroheshim prej tyre. Harresa është mënyra më e butë për të na rikthyer paqen.

A jemi ajo që kujtojmë apo ajo që kemi harruar?

Nëse kujtimet ndërtojnë identitetin tonë, harresat e formësojnë. Ato krijojnë hapësirë për të renë, për përvojat e reja, për njerëzit që do të takojmë. Ne ndryshojmë, sepse kujtesa jonë është gjithmonë në lëvizje. E kaluara nuk zhduket – ajo transformohet, ndoshta në një ndjesi, një instinkt, një mënyrë të vepruari që s’e shpjegojmë dot. Kështu, edhe ato që kemi harruar vazhdojnë të jetojnë brenda nesh, në heshtje.

Kujtesa si art i jetës

Në fund, kujtesa është një art – arti për të ruajtur atë që ka vlerë dhe për të lënë pas atë që s’na shërben më. Ajo na mëson të vlerësojmë, të reflektojmë, të kuptojmë pse jemi bërë kështu siç jemi. Dhe ndoshta sekreti i qetësisë qëndron në këtë ekuilibër: të kujtosh me dashuri, të harrosh me mençuri.

Sepse jeta nuk është vetëm ajo që kujtojmë, por edhe ajo që kemi mësuar të lëmë pas. Dhe ndoshta, pikërisht në harresë, qëndron liria për të nisur çdo ditë një kapitull të ri të vetes sonë.

Photo by Leah Newhouse: https://www.pexels.com/photo/close-up-of-pictures-185933/